Mijn overwintertuintje

De laatste 6 jaar kwam ik door werken, overwerken, ziekenbezoeken en relaxen niet meer toe aan het verzorgen van planten en ben ik er zelfs in geslaagd een paar arme vetplanten de dood in te jagen. Vorige zomer, net nadat we van een appartement naar een klein huisje zijn verhuisd, voelde ik mij klaar om de uitdaging nog eens aan te gaan. Ik heb een aantal plantjes die van mijn moeder waren gekregen en dat was een goede reden om ze deze keer wel in leven te houden. Zo gezegd zo gedaan, mijn plantjes leven nog, ze doen het zelfs goed!

Wat ik vroeger als een tijdsrovend karwij zag, daar maak ik nu graag tijd voor om tot rust te komen: water geven, stekjes nemen, dorre blaadjes weghalen, verpotten, bijmesten. Ik heb dan toch groenere vingers dan ik dacht!

Mijn bloempotten haal ik meestal in de kringwinkel, daar tikte ik zelfs al Scheurich en Strehla op de kop 🙂

Paardjes zoeken een nieuwe thuis!

Deze geborduurde paarden hebben we al zolang ik me kan herinneren. Eind jaren ’70 is mijn moeder op reis geweest. Met de bus, trein en al liftend is ze tot in Afghanistan, Iran, Nepal en India getrokken. Ons huis stond vol met snuisterijen en kunst uit die tijd van haar leven die haar deden denken aan de prachtige plekken die ze had bezocht. In dat soort interieur heb ik me altijd thuis gevoeld, dus het was geen makkelijke opdracht toen ik vorig jaar moest gaan kiezen welke spullen ik zou houden en welke ik zou wegdoen.

Mijn streefdoel is: niets houden dat we niet echt gebruiken, en zaken met decoratieve waarde ook enkel houden als we er naar kunnen kijken.

Het meeste heb ik aan de kringwinkel gegeven, daar komt het merendeel van onze spullen ook (heel bewust) vandaan. Volgend weekend sta ik op een rommelmarkt en dan mogen deze paarden vertrekken. Ik doe niet alles weg, we hebben nog een 8-tal van deze geborduurde dieren over, maar je kan niet alles houden. 🙂