Toen mijn man en ik elkaar 8 jaar geleden leerden kennen was hij héél duidelijk. Hij zou mijn hond accepteren en de zorg delen, maar alléén omdat hij mij zo graag zag. Het zou niet zijn hond worden en hij zou nooit of te nimmer opnieuw een hond in huis halen als Sputnik het loodje zou leggen. 2 winters geleden, volledig uit het niets kwam hij terug op die woorden. Of we niet een tweede hondje in huis zouden halen om Sputnik gezelschap te houden. Ik wist niet wat ik hoorde! Langs de ene kant dacht ik: Ja! Liefde genoeg voor nog een hondje! Maar anderzijds was er ook de grote vrees dat ik dat mijn maatje kwijt zou zijn aan die andere hond. Wij waren mijn mama pas verloren, 3 weken later zijn we getrouwd. Ideaal was dat niet, maar ik wou niet dat mijn leven zou stoppen omdat ik verdrietig was. Uiteindelijk ben ik gezwicht: een nieuw hondje zou inderdaad leuk zijn voor Sputnik. Dat manneke is zo empathisch en kon wel wat afleiding gebruiken van die zware mensen-zaken. En aangezien Levi toen thuis was zou het voor hem ook heerlijk zijn, die puppytijd eens meemaken.
We hebben overwogen om een hond te adopteren, maar met onze border collie was dat indertijd een flop. Die bleek heel wat traumas met zich mee te zeulen en het vergt veel tijd en moed om daar aan te werken. Het is heel nobel dat er mensen dat doen, maar wij zijn gewoonweg niet ervaren genoeg met honden daarvoor. We hebben gewoon heel veel geluk gehad dat Sputnik zo een makkelijke hond is.
Levi droomde van een pluizig wit hondje, ik was resoluut tegen omdat die hond toch bruin of grijs zou zien na 1 wandeling. Ik hou van lelijke hondjes. Zo lelijk dat ze weer schattig zijn. Het liefst van al had ik een Griffon de Bruxelles gehad. Zo een smoel kon Levi écht niet aanzien. Uiteindelijk is het dus een Shih-tzu geworden. Een compromis tussen wit, pluizig, wat kleur zodat het vuil minder opvalt (veel wassen is niet goed voor hondenvellekes) én een heerlijk mottig smoeltje.
Ik ben Pushinka gaan kiezen, Levi is ze een maand later gaan ophalen. Toen ik thuiskwam kwam het klein pluizebolleke naar mij toegelopen vol vreugde. Alleen Sputnik, die was absoluut niet gelukkig. Hij zat bovenop de zetel waar ze niet bijkon, ostentatief te treuren en misnoegd te kijken. Hij wou geen aaitje van mij, hij wou geen aaitje was Levi, en hij wou niks maar dan ook niks met het kleine gedrocht te maken hebben. Hij was vol afkeer en voelde zich eenzaam. Na een tijdje kreeg ik terug reactie en heeft hij mij vergeven dat ik de kleine geknuffeld had, maar bij Levi heeft het tot laat in de avond geduurd en zelfs dan hebben we het nog een paar dagen gevoeld. Het heeft lang geduurd, maar nu zijn het toch wel vriendjes. Ze spenderen veel tijd apart omdat Sputnik nu eenmaal een stuk ouder en kalmer is, maar ze kunnen ook heel schattig samen spelen en bij elkaar slapen.
Pushinka is een speciaal geval. Veel moeilijker dan Sputnik, we zijn nog lang niet klaar met opvoeden. Ze is verontwaardigd als iemand lawaai maakt in haar straat en ze is bang van drukke kleine mensjes en mensen die staren naar haar. Als ze bang is laat ze haar klok van een stem horen. Als een bejaarde kettingrookster blaft ze da van ‘WOEWOEWOEF’. Ik ben al vaak beschaamd geweest over het kabaal dat ze kan maken. En als een moedige voorbijganger het dan toch waagt zijn hand uit te steken om haar te aaien dan werpt ze zich neer en toont haar buikje. En dan is ze poeslief en heel gelukkig 🙂
Pushinka is gek van zeewier!
In de wasmand naar huis gedragen worden nadat haar puppyfabriekje is weggehaald.
(Pushinka is Russisch voor pluizig. Om in het zelfde thema te blijven is ze genoemd naar het pupje van een van de hondjes die levend zijn teruggekeerd uit de ruimte (belka en strelka). De Russen hebben toen in volle koude oorlog zo een puppy aan Amerika gegeven. )
expeditionsputnik 